Frits Bakker
VLISSINGEN – De ex-bondscoach, Egon van Kessel, die nu de tactische scepter zwaait over het prachtige meidenteam van Cervélo, schiet met voor de koers aan. ,,Heb jij al gegeten, Frits, zullen we ergens een frietje halen? Je hebt het nog tegoed van me van in het wielercafé van de PZC.” Ik schiet even in de lach, denk even dat een man met zo’n status, met zo’n ploeg toch wel onderweg een stevige maaltijd heeft genoten. Maar Egon, dat weet ik al van toen we samen in de Tour Down Under zaten, is een man van het volk. Een ploegleider met een geweldige kijk op het wielrennen, veel tactisch vernuft, iemand die goed met zijn renners kan omgaan, maar die het hart wel eens te veel op de tong draagt. Dat heeft hem, denk ik, ook als bondscoach van de KNWU een beetje opgebroken, al wordt beweerd dat het kwam omdat Egon zelf geen grootse carrière als wielrenner achter de rug had.”
,,Wat doe jij hier nu, man”, zegt Egon, als hij in de friettent van de ex-tafeltennisser Kalun Yu de Zeeuwse wielertrots Joannathan Duinkerke met een bakje friet ontdekt. ,,Jij, friet eten, dat zou ik wel eens willen zien als je bij mij in de ploeg reed. Dat doe je toch niet man.” Het is een opmerking met een brede glimlach, die Joannathan wel kan waarderen. Toch voert hij een goedgelovig excuus aan: ,,Het moet toch kunnen zeg, één keer per week, voor de rest leef ik als een monnik voor mijn sport.”
Kirsten Wild van de sterke Cervéloploeg op weg naar de overwinning in de proloog. foto Edwin van 't Westeinde.
Het is de eerste dag van de Raboster Zeeuwsche Eilanden, een driedaagse wedstrijd door Zeeland, met veel toprensters aan de start zoals Marianne Vos, Kirsten Wild, Charlotte Becker, Chantal Blaak, Andrea Bosman, Iris Slappendel, Annemiek van Vleuten, Regina Bruins en Lizzy Armitstead. De topbezetting straalt er vanaf, alleen jammer dat HTC Columbia ontbreekt met de winnares van vorig jaar. Maar verder? De Ster Zeeuwsche Eilanden is een prachtige koers met een heerlijke organisatie.
Ik heb er nog nooit veel stress ontdekt in het team van Wim Polderman en vroeger Klaas Lenstra, die als organisator in ruste gisteravond ook weer zo’n ontspannen indruk maakte in de jurybus. ,,Mooi hè, wat een koers hè, zeg, hoe lang loop jij nou al mee? Ik heb vroeger ook nog met de PZC gereden hè?” Het klinkt allemaal zo aandoenlijk, zo vriendelijk, ik vergeet bijna dat ik er ben om te werken.
De jurybus is het domein van Simone, die de microfoon hanteert om tijden door te geven, Bert, die het publiek bedient van allerlei informatie en kan putten uit een schat aan informatie, Michiel, George en al die anderen die de koers in goede banen leiden. Martin Bruins, met een jarenlange ervaring in de Tour de France, is er zelfs, om maar aan te geven hoe belangrijk deze koers is op de internationale kalender.
Bert en Simone koketteren zo ongeveer op een manier zoals Bert en Ernie dat doen. Vrienden voor het leven, zou je bijna denken, af en toe een kwinkslag, soms ook met een strenge ondertoon. Kom er maar niet tussen, zegt een ander jurylid, want die twee, dat is een twee-eenheid. Wim Polderman, de voorzitter, laat zich af en toe even zien, maar krijgt een goed bedoelde uitbrander, omdat hij de finishlijn passeert waar de camera van George van der Sijpt op gericht is. ,,Wilt u dat nooit meer doen, meneer de voorzitter…”
Kijkje in het rennersveld genomen om de tijd naar de snelste renners te overbruggen. Egon van Kessel geeft nog wat laatste instructies aan zijn meiden, die hij, zo vertelt hij in een interview, laat rijden volgens een mannentactiek. ,,Wij rijden veel meer als ploeg”, zegt hij, ,,we doen anderen pijn op momenten dat we kunnen. Daardoor wint Marianne Vos dit jaar weinig en wij veel, hoe jammer ik dat als mens ook vind voor Marianne, omdat ik haar hoog heb zitten.”
Kirsten Wild, de latere winnares, Lizzy Armstead, één van de grote talenten van het Engelse baanwielrennen en Charlotte Becker willen tijdens de warming-up wel even poseren voor de foto voor de krant. Maar vooral lopen ze geconcentreerd rond, gefocust op de korte tijdrit van 7.1 kilometer die ze moeten rijden. En hoe? Kirsten Wild wint met een snelheid van 46.995 per uur voor Regina Bruins en Iris Slappendel. Charlotte Becker wordt vijfde, Lizzy Armitstead zesde en Sarah Düster elfde. Alle zes bij de eerste elf, een ongekend succes. En ook belangrijk: Marianne Vos wordt máár zevende, op 21 seconden van Kirsten Wild.
Ik heb Agnieta Francke even gesproken, die sukkelt met haar fysieke conditie. Drie weken ziek geweest in het voorjaar, daarna met de ploeg van Marianne Vos een meerdaagse in Tsjechië gereden, waar ze ook niet echt fit vandaan is gekomen. ,,Ik voel me vermoeid, zo sta ik ook elke morgen op. Misschien is het de combinatie van wielrennen en studeren die me opbreekt”, vertelde ze. Je kunt haar één ding niet ontzeggen: Agnieta blijft altijd lachen, hoe gekweld ze zich ook voelt. ,,Er komen wel weer betere tijden, hoor.”
Liesbeth de Vocht, ook van de ploeg van Marianne Vos, in haar Belgische kampioenstrui, heeft voor de starteen mooi verhaal. ,,Ik ben heel blij met die Belgische kampioenstrui, want ik had alles op de Ronde van Vlaanderen gezet dit jaar. Ik had er een hele winter naartoe getraind. We kwamen de eerste heuvels goed over, maar op weg naar de Eikenberg, waar ik met Marianne (Vos) in vierde, vijfde positie reed, stak er plotseling een man over. Ik zag hem, ik probeerde hem te ontwijken, maar kon het niet. En ik reed boven op hem.”
De Belgische kampioene Liesbeth de Vocht vertelt voor de proloog van de Ster haar verhaal over het hachelijke avontuur in de Ronde van Vlaanderen. foto Kees Lammers.
De gevolgen waren verschrikkelijk. Ik kwam er slecht vanaf, kon niet meer verder, maar de man was er nog veel erger aan toe. Ik hoorde later dat het maar goed was dat hij 92 kilo woog, anders was het fataal afgelopen, want ik reed hem recht in zijn maag. Ik heb wel lang in de ziekenwagen moeten liggen, omdat ze veel aandacht voor de man hadden. Wat ik wel heel gek vond, was dat ik in de ziekenwagen een alcoholtest kreeg. Ik vroeg: denken jullie dat we nog in de tijd van Abdoelkader Zaaf leven, die in de Tour de France wijn in zijn bidon had gedaan, alleen ontsnapte en later werd gevonden, toen hij tegen een boom in slaap was gevallen.”
zeeuwswielrennen.wordpress.com 